Terug in Panama

Panama... daar zijn we weer. Een jaar, een maand en wat dagen nadat we hier weg vlogen...
Het was heerlijk heel even thuis bij familie en paarden te zijn, maar ook vreemd (en koud) om na anderhalve dag in Nederland wéér naar Schiphol te gaan. Jan en Yolanda staan om kwart over vijf ‘s ochtends op de stoep om ons daar heen te brengen. Eenmaal bij de Lufthansa incheckbalie blijkt dat onze vlucht vertraagd is en dat de overstap in Frankfurt onhaalbaar wordt. Maar Lufthansa is partner van KLM en voor we ons er druk over kunnen maken zijn we al omgeboekt naar een KLM vlucht die ons direct naar Panama vliegt. We hebben nu nog wel 4,5 uur de tijd om koffie te drinken op Schiphol en uiteindelijk zullen we (nu zonder overstap) 10 minuten eerder in Panama zijn dan gepland was. Je hoort ons niet klagen. De hele dag in het vliegtuig, 4 films en drie maaltijden later landen we op Panama Airport. Omdat het daar 6 uur vroeger is, begint de avond net terwijl wij ons voelen alsof het midden in de nacht is. Na een taxiritje komen we aan bij ons hotel. Jawel, een hotel... want deze paar dagen in de stad willen we wat mensen opzoeken en het ziekenhuis, dus hebben we gezocht naar een locatie die daar handig voor is. Eerst uitrusten van de reis. De eerste ochtend kijken we ons ogen uit bij het ontbijtbuffet en eten genoeg zodat het meteen onze lunch is (gierige Hollanders). We gaan op weg naar het ziekenhuis, want hoewel ik er twee weken gelegen heb vorig jaar, ik weet er niets meer van en dat is raar. JanDirk laat me mijn kamer zien (we mogen er gewoon even kijken) en we ontmoeten wat verpleegkundigen en de fysio. Met de arts is het de bedoeling dat we woensdag even gaan koffiedrinken. Er zijn een paar plekken die voor mij iets bekends hebben, maar dan nog vraag ik me af of ik toch nog een soort herinnering heb of dat ik iets herken van de foto’s die ik achteraf gezien heb. Wel heel apart in ieder geval. De volgende dag hebben we een auto gehuurd. We rijden ermee de stad uit tot we bij de afslag Punta Chame zijn. Hier zijn we allebei wel even emotioneel. Vorig jaar stapten we hier uit de bus om de laatste 15 km naar het strand te liften. Op dat punt was alles nog goed en gingen we vol verwachting richting de kitesurfschool, gelukkig niet wetend dat de terugweg met de ambulance zou zijn. Nu staan we er met de auto en vragen we ons af of we naar het strand willen om daar even te kijken. JanDirk heeft zich voorgenomen daar niet meer heen te gaan, maar ik wil juist wel, want dat is het laatste wat ik me nog wel herinner van de reis van vorig jaar. We rijden tot het dorp, JD gaat even ergens in de schaduw zitten en ik rij nog een kilometer verder naar het strand. Daar aangekomen is het heel gek om te zien dat alles er nog precies zo is als vorig jaar, maar.... er is geen kitesurfer te bekennen want het is compleet windstil. Dat vind ik wel prettig. Ik loop even naar de zee, besluit dat het zo goed is en ga gauw terug naar JanDirk. We stappen weer in de auto richting Panama City en stoppen onderweg nog bij een plaats waar het eerste ziekenhuis is waar ik vorig jaar heen werd gebracht. De deur van de gang naar de eerste hulp staat open en ik ben blij dat JD vorig jaar de keus heeft gemaakt me daar niet te willen laten behandelen, maar door te gaan naar Panama City! We gaan er snel weer weg en onze volgende stop is het hotel waar wij, mijn ouders en zus vorig jaar na mijn ziekenhuisopname zijn geweest. Gek om te beseffen dat ze er zijn geweest, helemaal ver van huis voor mij en ik weet het natuurlijk wel omdat het me verteld is, maar ik herinner me ook dat niet meer... vreemd hoor! Maar natuurlijk ben ik ze wel enorm dankbaar dat ze er toen waren, ook voor JD!
We brengen de auto terug en gaan weet naar het hotel, we zijn allebei doodmoe van deze enerverende en emotionele dag.
Onze laatste dag in Panama City hebben we een afspraak met de arts. De bedoeling is dat we even koffiedrinken, maar net zoals vorig jaar is een afspraak maken met de beste man een enorme opgave. Zoals artsen wel vaker gebeurt, is er een emergency waar hij heen moet dus de afspraak met ons gaat niet door helaas. Ook onze afspraak in de avond met Natasha, het meisje dat als tolk meeging in de ambulance en JD erg geholpen heeft gaat niet door, want ze is ziek. Toch wel heel teleurstellend, maar goed...Nou, dan gaan wij over op een alternatief programma: we brengen een bezoek aan het hoogste gebouw van Panama (of inmiddels eennahoogst?), de Trumptower. Uit het feit dat de letters al van het bord gesloopt zijn blijkt dat niet iedereen fan is van deze man...
Op de 66e verdieping drinken we een drankje met uitzicht, wel prachtig hoor!
JD heeft op de bodem van het zwembad 20 dollar opgedoken. Vermoedelijk van een rijke Rus met eelt onder zijn oksels die ook in het zwembad was. Dit geld zetten we nog in bij de roulette in een van de vele casino’s in Panama City. Helaas geen financiering gewonnen voor de rest van de trip...
Hierna hebben we nog een missie: JD heeft vorig jaar m’n ziekenhuishemd (lelijk!) mee naar huis genomen en nu gaan we dat ding ritueel de zee in gooien. Er zit een enorme stoeptegel aan, dus nadat we een geschikte brug hebben gevonden gooi ik het geval te water, weg ermee. PLONS! Dat lucht op! Klaar. Op naar de rest van de reis met nieuwe leuke dingen!
We eten nog even gezellig op een plein in het mooie oude gedeelte van de stad en de volgende dag verlaten we Panama City. We gaan per bus het binnenland in. Hier is het prachtig groen en iets minder heet, wat heel lekker is. We zijn de hele dag onderweg maar vinden een leuk hostel midden in het groen. Daar gaan we de volgende dag op bezoek bij Maria en Chon. Zij hebben een organic farm waar ze groente verbouwen en orchideeën kweken. Het is een uurtje lopen erheen, maar dat is heerlijk tussen al het groen. Overal groeit en bloeit van alles en eenmaal bij de kwekerij aangekomen worden we vriendelijk ontvangen. Chon vertelt over zijn bedrijf en wij proberen al dat Spaans te begrijpen. Dat lukt redelijk, maar het is jammer dat we zelf niet goed Spaans spreken en wat terug kunnen zeggen. Hoewel JanDirk (die toch een aardig woordje over de grens spreekt) evengoed heel erg zijn best daarin doet. Chon verbouwt koffie, bananen, tomaten, sla, broccoli en hier en daar is een verdwaalde ananasplant te vinden. We bewonderen alles, krijgen de orchideeën te zien en zien hoe het koffieproces in zijn werk gaat, van de plant tot en met het branden en uiteindelijk het kopje koffie. De rondleiding is inclusief lunch, dus na al het moois op de boerderij schuiven we aan tafel en krijgen we een heerlijke lunch met rijst, bonen, groente en salade, alles uit eigen tuin uiteraard. Op de terugweg naar ons hostel komen we nog langs een swimminghole, een plek rustig water in de verder snelstromende rivier waar we even kunnen zwemmen. Heerlijk dagje hoor! ‘s Avonds maken we het niet te laat want de volgende dag staat er weer een lange reisdag op het programma. Om half zeven gaan we de bus nemen en dan is ons doel om richting Costa Rica te reizen. We zien wel hoever we komen! Pura Vida!