Met de Chevy op pad

Jaja, we hebben een auto gehuurd. Een enorme Chevy. Ongeveer net zo’n formaat als een Ford Ka, dus dat komt wel goed met al die gravel roads die we nog tegen gaan komen. Een Chevy Beat. Marank noemt hem beatie..(bij een steile helling: “kom op beatie”!). Maar wat is het lekker: niet meer wachten op de bus die op vreemde tijden gaat, heel vaak stopt, stoelen heeft die gemaakt zijn voor de midden-Amerikaanse mens met een wat korter postuur en nog beter: we kunnen nu ook stoppen en uitstappen waar we willen! Na het ophalen van ons rode monster rijden we San José uit richting het noordwesten, op zoek naar de vulkaan Arenal. In 1968 is deze vulkaan uitgebarsten en is vervolgens tot 2010 wisselend actief geweest. Inmiddels is de reus relatief rustig, maar nog steeds erg indrukwekkend om te zien. Als je dat geluk hebt, want de bovenkant van de Arenal is vaak in wolken gehuld. Onderweg naar La Fortuna, de bijgelegen plaats, komen we een sigarenboer tegen die zelf sigaren rolt van de gekweekte tabakplanten. Wie wil, mag komen kijken hoe dat in zijn werk gaat en wij - doorgewinterde niet-rokers - vinden dit wel mooi om eens te zien. (Don)Juan is een echte ambachtsman, leuk om te zien hoe hij met veel geduld en oude gereedschappen zijn werk doet.
In de middag komen we aan in la Fortuna en jawel hoor, de Arenal laat zich op zijn best zien. De volgende dag gaan we naar het bijbehorende National Park om hem van iets dichterbij te bekijken en een stuk te wandelen door de omgeving. Af en toe is de top verdwenen in de wolken, maar op andere momenten prachtig te zien. We zien onderweg nog een luiaard en een neusbeer, leguanen en weer bijzondere vogels. In de avond kookt JanDirk een lekker groenteprutje met omelet en hebben we verse ananas als toetje. De volgende dag gaan we het meer naast de Arenal bekijken. Hoewel je er steeds vlak langs rijdt, kun je maar bij weinig plekken echt aan de oever komen. Wel komen we langs een bordje waarop staat: Avatar tree, 60 meters high. We gaan even een kijkje nemen. Via een steil pad komen we op iemands erf en uiteindelijk bij de immens grote boom. Inderdaad, 60 meter hoog en qua spanwijdte zeker ook. Het is een kapokboom (ceibatree) en de bewoner van het huis (een inmiddels gepensioneerde Duitse meneer) kocht het huis 20 jaar geleden vanwege de prachtige boom die volgens de verhalen ook nog eens precies in lijn staat met de vulkanen in de omgeving en een verzonken eiland in het meer, de stand van de zon op 21 december of iets dergelijks...
We bewonderen de boom en luisteren naar de verhalen van de eigenaar en zijn er de hele ochtend zoet mee. In de middag vinden we dan toch nog een plekje bij het meer om even te zitten en daarna besluiten we toch nog even een aantal uurtjes door te brengen in de Baldi hotsprings. Een soort outdoor-Spa met zwembaden die verwarmd worden door de thermale bronnen van de vulkaan. Het is lekker, maar we vinden het enigszins prijzig en we hadden wat meer op de vulkaan uit willen kijken, maar die zit nu vaak verstopt achter glijbanen of palmbomen. Er is ook een soort torpedo glijbaan gemaakt voor kinderen die eindigt in een pierebad. JD gaat erin, maar komt er half gekneusd uit. Levensgevaarlijk. Gelukkig worden we de volgende ochtend bij het wakker worden wel weer op een volledig heldere Arenal getrakteerd en en het ontbijt gaan we op pad naar onze volgende bestemming. We gaan naar Park National Tenorio (da’s ook een vulkaan). Onderweg nemen we nog een oudere dame mee die staat te liften. Ze wil naar de kerk 8 kilometer verderop. Daarna kopen we fruit langs de weg en gaan de gelukkig net nieuw geasfalteerde weg op. Dat is een meevaller, want we hadden begrepen dat het een erg slechte weg was, maar daar hebben ze aan gewerkt dus. We lopen door het NP en al gauw komen we bij de Rio Celeste. Ongelooflijk, wat een bizar felle kleur blauw! We bekijken eerst de waterval en lopen daarna een stuk verder waar je uiteindelijk bij het punt komt waar twee niet blauwe riviertjes bij elkaar komen en dan vervolgens mengen en een reactie met elkaar aangaan. (Vulkanische stofjes) In combinatie met zonlicht zien we dan uiteindelijk het water als fel turquoise- blauw. Echt prachtig. We hebben er ook een goede dag voor uitgekozen, want het is zonnig en warm en de paden zijn goed begaanbaar. We horen dat het er soms alleen met laarzen te doen is en dat een modderbad ons vandaag wordt bespaard. Na onze wandeling gaan we op weg naar ons hostel. Dat is omringd met een mooie tuin waar de eigenaar ons het ‘wild’ laat zien in de vorm van kolibries en de red eyed tree frog. We zwemmen nog even in de nabijgelegen rivier en daarna barst er een tropische bui los. We hebben nog bijna geen regen gehad in Costa Rica dus het frist de boel lekker op. De volgende dag trekt het strand ook wel weer heel erg, dus rijden we richting Playa Grande in het noordwesten. Dit ligt naast Tamarindo, ook wel Tamagringo genoemd omdat het wordt bevolkt door backpackers en Amerikanen. Wij zitten in het miniplaatsje ernaast en hoewel het op 1,5 km afstand van elkaar ligt zou het je per auto ruim een uur kosten vanwege de omweg die je moet maken over off road grindweggetjes die helemaal het binnenland ingaan om het natuurgebied met mangroven heen. Lopend en met een ferrybootje ben je er met een kwartiertje. Het ferrybootje lijkt onzin, want deze overbrugt alleen een mangroveriviertje van 20 meter dat in zee uitkomt en vrij ondiep is. JanDirk wil er eerst zwemmend overheen gaan, maar ik heb een tas bij me dus kies voor het bootje. JD volgt en dan blijkt waarom het bootje er gaat. Er zwemmen regelmatig krokodillen die via de zee migreren naar andere stukken mangrove... Nou, dan varen we wel hoor! 2 jaar geleden is nog een been van een Amerikaan afgekauwd... We hebben een bijzondere accommodatie bij Playa Grande. Het is een hostel gemaakt van stukken rioolbuis die zijn gebruikt bij de bouw van de sluizen van het Panama kanaal. Er past precies een bed in en de douches en wc’s zijn in een apart gebouwtje. Het is een soort kamperen in een rioolbuis en hoewel we wel eens beter hebben geslapen heeft het wel wat. De volgende ochtend gaan we even surfen. Hoewel de golven het niet halen bij Punta Banco, probeer ik het ook weer eens (hier geen rotsen). Het gaat niet geweldig maar ik heb er lol in, hoewel ik af en toe aan de krokodillen moet denken. Bij JanDirk gaat het stukken beter. In de middag doen we een boottochtje met de man van de ferry (een andere valt wel even in). We gaan de mangroves in en zien verschillende vogels, leguanen, apen en inderdaad... ook drie krokodillen.
Na nog een nacht in de rioolbuis vertrekken we weer richting binnenland. We gaan naar National Park Rincón de la Vieja. Dit is een natuurgebied met veel vulkanische activiteit. We volgen de borden en komen al snel op een behoorlijk pittige off road route. Althans, voor ons kleine bakkie is het een hele opgave. Uiteindelijk zijn we er en het is er bijzonder rustig. We lopen een mooie route naar een waterval en de hotsprings. Het stinkt er naar zwavel, het water is in sommige stukje rivier koud en heeft in andere stukjes rivier weer de aparte blauwe kleur en een aangename warm badwatertemperatuur. We mogen hier zwemmen dus dat doen we ook, heerlijk! Het warme water wat naar zwavel ruikt prikt wel een beetje maar het is vast heel gezond... Op de terugweg naar de auto lopen we flink door, want we willen ook nog naar een ander deel van het National Park en dat sluit om drie uur. Daar aangekomen zijn de wandelroutes wat sjieker onderhouden (volgens het boekje zelfs rolstoeltoegankelijk, maar dan moet je wel heel goede skills hebben en trappen kunnen bedwingen). Hier zien we borrelende modderpoelen, stomende waterpoelen, een wasbeer en heel veel apen. Ook weer erg mooi en als we na de hele dag wandelen weer bij de auto zijn, zijn we erg blij dat de terugweg gelukkig wél over een geasfalteerde weg gaat. We slapen in Liberia om daarna richting het cloudforest van Monteverde te gaan. Tot de volgende keer!