Illegaal op jacht naar cash en de watervallen

Zo, wat een avontuur. Zimbabwe. Vanuit Johannesburg vliegen we er in anderhalf uur naartoe. Daar gaan we er vanuit dat we op het vliegveld wel aan Zimbabwaans geld of dollars te kunnen komen. Net na de landing horen we al dat dát iets te makkelijk gedacht is. In Zimbabwe is de laatste jaren het geld zo snel minder waard geworden dat er men op een gegeven moment biljetten van 100 triljoen in omloop had. Dat is wat ingewikkeld, dus ze hebben nu iets wat gelijk staat aan de Amerikaanse dollar. Alleen is er geen pinautomaat waar nog iets uitkomt, dus aan geld komen is vrij lastig. Gelukkig hebben we nog wat euro’s en wat Zuid-Afrikaans geld dus dat is net genoeg om ons visum van te betalen. Ik ga er vanuit dat we ons hostel wel met creditcard kunnen betalen. Eenmaal daar aangekomen blijkt dat níet het geval en nadat we eerst ons hutje hebben bewonderd gaan we het dorp in op jacht naar contanten. Kansloze missie... geen bank die iets heeft. Wel veel pinautomaten met allemaal een eigen bewaker (“no money today, maybe tomorrow”) Er zijn nog wat alternatieve opties, vertelt de man van het hostel. Dat gaan we de volgende dag doen. We staan vroeg op en gaan naar de brug over de Zambezirivier die Zimbabwe met Zambia verbindt. We horen de bulderende Victoria watervallen al in de verte. We lopen langs een grenspost waar we een stempel halen om op de brug te mogen. Ons is verteld dat je de brug overloopt, dan bij de echte grensovergang komt en dat je dan ‘illegaal’ Zambia in mag (zonder visum waar we geen geld meer voor hebben) als je vriendelijk vraagt of je alleen even de pinautomaat aan Zambiaanse kant mag gebruiken. Zo gezegd zo gedaan en hoppa, we zijn Zambia binnen. De ATM zit 1,5 km verderop bij een hotel. We lopen er heen, worden vriendelijk ontvangen en dan blijkt de ATM in storing. De monteur moet van verderop komen maar is onderweg. Dan maar een kopje koffie en even Afrikaans geduld hebben. Anderhalf uur later hebben we gelukkig toch wat Zambiaans geld wat we voor een deel voor dollars kunnen wisselen. Er staan ook nog wat andere Zimbabwaanse jongens voor ons die allemaal met meerdere passen maximaal pinnen en dan met een papieren zak vol geld weer naar Zimbabwe terug gaan. De beveiliging van het hotel wijst ons nog op de krokodil die uit de hotelvijver op de kant is gaan liggen, dichterbij dan een meter of vijf durven we niet te komen kijken, maar het is wel apart. We gaan weer terug naar de grens en zoeken het mannetje dat ons via een achteringang binnenliet en zei dat we ook weer écht bij hem terug Zimbabwe weer in moesten. Door andere mensen worden we een paar keer de officiële richting op gewezen, maar dat willen we niet. Dus onder het mom van: ‘even dáár iemand iets vragen’ lopen we terug naar ons mannetje en hoppa, we zijn met gevulde portemonnee terug in Zimbabwe. Enigszins opgelucht lopen we het National park van de Victoria Falls binnen (eerst weer dik betalen natuurlijk) en hebben we nu echt van dichtbij zicht op de watervallen. Prachtig!!! Wat een geweld en wat een water! Het is regenseizoen dus er is genoeg water om naar beneden te kletteren, het waterpeil staat hoog. Kaapstad zou graag wat willen gebruiken denk ik... Wij hebben de mazzel dat het sinds we in Zimbabwe zijn het droog, warm en zonnig is, maar als je langs de waterval loopt lijkt het alsof je in een wolkbreuk bent beland. Onze plastic poncho hebben we meer voor de show aan denk ik, we zijn doorweekt. Bij een kopje koffie op een terrasje in de luwte zit JanDirk gewoon in boxershort, hij trekt bijna alles uit (en al gauw zit het terras vol). Na een paar uur en vele ‘wows’ en ‘ohhhs’ (voor de waterval of voor JD?) later lopen we terug richting hostel. Het is erg warm en JD stelt voor even bij een luxe uitziend hotel binnen te lopen. We strijken neer bij het zwembad en krijgen al gauw badlakens aangeboden. We relaxen even, drinken wat en zeggen vriendelijk gedag als we er weer vandoor gaan. In ons hostel kunnen we de keuken gebruiken en JD maakt voor de tweede avond op rij een koningsmaal van butternut (soort pompoen), paprika, ui, tomaat aubergine en ei. Hulde. In de supermarkt ziet de boel er nu niet echt heel vers uit en dan is vegetarisch eten best verstandig. Inmiddels hebben we na wikken en wegen ook besloten wat we de volgende dag gaan doen: we gaan een helikoptervlucht maken boven de Victoria Falls om de uitgestrektheid en de enorme hoeveelheid vallend water vanuit ander perspectief te bekijken. Na nog een nachtje onder ons muskietennet en een ontbijtje worden we naar de helikopter gebracht. We vinden het spannend, maar hebben er veel zin in. Na de veiligheidsinstructies gaan we aan boord bij piloot Sam. Het is in één woord geweldig. Het is prachtig om de waterval te zien, de nevel die het veroorzaakt en de regenbogen die daar dan weer in te zien zijn. We cirkelen wat achtjes en uiteindelijk vliegen we terug. Met tranen in de ogen en gejuich door de headsets aanschouwen we dit wereldwonder. Bijna bij de helikopter basis worden we nog getrakteerd op wat buffels, giraffes en zebra’s die we vanuit de laag vliegende heli goed kunnen zien. Onbeschrijflijk mooi! Na afloop genieten we nog even na bij het Lookout Café, een geweldig terras boven de oever van de Zambezi rivier. Een heerlijke dag! De avond is ook nog gezellig, want inmiddels zijn er een Keniaanse en drie Duitse jongens gearriveerd die met een landrover van Kaapstad naar München rijden. Leuk om hun avonturen en plannen te horen! Na drie nachten Zimbabwe vliegen we de volgende ochtend terug naar Johannesburg. Daar brengen we de dag door en dan vliegen we terug naar Nederland. Heel raar maar ook wel fijn, zeker om moeder Dinie te spreken en een goede knuffel te geven na haar operatie. Deel 1 van de reis zit erop, wat is het geweldig! We gaan anderhalve dag in Nederland doorbrengen, familie en paarden knuffelen en dan maken we ons op voor deel 2: Panama, Costa Rica en USA! Tot het volgende verslag! X