Where the bad road ends and the good life begins
Door: JD en Marank
Blijf op de hoogte en volg JanDirk
06 April 2018 | Costa Rica, Pavones
Het kost even tijd om er te komen, maar dan heb je ook wat. Ons Costa Rica avontuur begint met een lange reisdag vanuit Panama. Om kwart over zes staan we bepakt en bezakt op de bus te wachten. Zes bussen, een grensovergang, liters zweet, een tropische bui en dertien uur later lopen we de laatste kilometer tot Rancho Burica in Punta Banco, want de bus kan vanwege een laten-we-geld-inzamelen-voor-de-schildpadden-festival niet die laatste kilometer over de bad road rijden...
We zijn wel twee dagen eerder dan dat we geboekt hebben, dus of er plek voor ons is, is nog de vraag. We worden wel heel hartelijk ontvangen en kunnen meteen bij het diner aanschuiven. Dat gaat er wel in en we krijgen een tijdelijke slaapplek, want onze junglelodge is nog bezet. Na het diner en de kennismaking met de mede-gasten gaan we vroeg naar bed. De golven schijnen goed te zijn, maar die konden we in het donker nog niet bekijken. Dat doen we de volgende ochtend om half zes, dat is hier heel normaal. Nadat we bewonderd hebben waar we eigenlijk terecht zijn gekomen (de zee ligt echt direct aan de jungletuin van de Rancho) en een kop koffie gaat JD meteen de zee in om te surfen. Het water is 29 graden en de buitentemperatuur nog veel hoger, dus we zitten er warmpjes bij. Tussen 10 en 16uur is het gewoon te warm om maar iets te doen. We blijven hier een week en deze week bestaat uit surfen, af en toe een wandelingetje naar het lokale supermarktje (het lokaal beroemde Trits-ijsje halen), een bezoekje aan het uitzichtpunt (inclusief apen), lekker eten en nog meer surfen. De WiFi die er is doet het maar heel soms, lastig dus om de verdere reis uit te stippelen, maar we horen weer mooie verhalen van onze mede-reisgenoten en dat is ook altijd handig. Op een avond doen we nog een jungle tour in de buurt. Het is heel donker, maar we zien veel kikkers, padden, spinnen, een kreeft en een schildpad. In de tuin van de lodge komen we normaal ook al van alles tegen: leguanen, padden (ook héél groot), apen, allerlei vogels, gekko’s, een ook een slang en een schorpioen, dus als we ‘s avonds van onze lodge naar het eetgedeelte of de badkamer gaan, lopen we altijd met zaklamp! De golven zijn elke dag uitstekend en het mooie is dat er hier maximaal een man of zes tegelijk in liggen, dus dat iedereen ook echt veel golven kan pakken. JD begint in de loop van de week steeds gespierder en meer doorbakken te raken. 4 tot 6 uur surf per dag, de mooiste golven die je kunt bedenken en die delen met een man of 5 (en een paar schildpadden in het water), geen kou, kraakhelder water en zicht op de jungle....wat een walhalla. De rancho is 20 jaar geleden gekocht door 20 Nederlandse vrienden die het toen als een droom, unieke uitdaging en investering kochten. In de beginjaren deden ze het management zelf, maar later kwam er een ander concept waardoor de Racho Burica nu ieder jaar door een vers jong stel gerund wordt. Afgelopen jaar deden Line en Matiás dit en wij maken mee dat ze hun laatste dag op de Rancho beleven. Een jaar lang hun huis geweest, met honden, buren, vrienden en personeel. Ze gaan nu zelf nog op reis en dan terug naar België. Best lastig voor ze. Ter ere van hun afscheid is er een heerlijke barbecue gevolgd door een kampvuur op het strand. Dansen onder de palmbomen met lokale muziek en de jungle op de achtergrond. Er zijn ook wat dorpsgenoten en zo gebeurt het dat we niet om 9 uur al in bed liggen maar om half 11, jaja! Wel weer om half 6 wakker natuurlijk, want de jungle en de oceaan slapen niet uit. We genieten nog van onze laatste dag op deze unieke plek en denken dat we hier vast nog wel eens terug zullen komen! JD surft nog een keer of drie de laatste dag, we pakken onze backpacks weer in en nemen de volgende ochtend om 5:15 de bus. Het is de enige die gaat vanuit het gehucht Punta Banco, dus we hebben nog wat aan de dag. Zo zijn we om 9:00 uur al op onze volgende bestemming, Golfito. Iets meer in de bewoonde wereld. Het stadje zelf is niet bijzonder, maar de lodge waar we zitten ligt mooi in de natuur tussen de vogels, eekhoorns en aguti’s (soort Midden-Amerikaanse variant van de paashaas).
We hebben wel een heel bijzondere buurman die de hele dag met de gordijnen dicht hard tv zit te kijken, creepy figuur welke zo uit een horrorfilm kan komen.
We laten ons door een taxi naar het in de buurt gelegen National Park brengen. Tenminste zo had het moeten kunnen volgens de Lonely Planet. Die hebben het ook wel eens mis dus, want we komen wel bij de beschreven lodge maar hier kunnen we niet het National Park Piedras Blancas in zoals wij dachten. Wel kunnen we voor 20 dollar een wandelroute op hun grondgebied doen. Omdat we er nu toch zijn en de taxi de hele ochtend op ons wacht, gaan we toch wel aan de wandel. Het is prachtig en bij de start zien we meteen een toucan en allerlei andere vogels maar die 20 dollar had die lodge niet echt verdiend... Nouja. In de middag gaan we nog met een bootje naar een strand aan de overkant van de baai en daar staat een heerlijk briesje. Dat kunnen we wel gebruiken, want het is heet! (Sorry mensen in Nederland, we weten dat het bij jullie vaak heel koud is geweest, maar hier is het soms niet te doen.)
De volgende ochtend gaan we de heuvels/ bergen in. Daarvoor moeten we weer lekker op tijd de bus in, dus om 5 uur (het went al) staan we met de tassen bij de bushalte. De tocht brengt ons naar San Isidro del General. Hier slapen we in een hutje bij lokale mensen. We zijn de enige gasten en we krijgen verse mango met limoen en zout. De dochter is een meisje van een jaar of acht en haar mond valt open als ze de prachtige blonde vlecht van Mar ziet. JD heeft ook nog een bijzondere ervaring als er ‘s nachts een kakkerlak vanaf ‘t plafond op zijn kussen naast zijn hoofd valt. Mar denkt dat ik ‘t verzin totdat ze de volgende dag een dooie kakkerlak naast t bed vindt.
Vanaf deze plek doen we een dagtrip naar San Gerardo de Rivas, waar we wandelen door Cloudbridge Forest Nature Reserve, op de flanken van het Chirripo berglandschap. Heel erg mooi, lekker koel (20-25 graden) en met een buitje aan het eind van de middag. Na al dit natuurlandschap zoeken we hoofdstad San José op. Geen prachtige stad, maar hier halen we wel onze huurauto op zodat we de komende twee weken onszelf een stuk makkelijker van A naar B kunnen verplaatsen! Op naar de vulkaan Arenal!
-
06 April 2018 - 17:57
Yorianne:
Geweldig jongens, dat is het goede leven! Jungle, strand, zon, zee, kampvuur, mede reisgenoten, locals, hutjes van bamboe met ook de nodige (onge)diertjes.
Gelukkig viel die kakkerlak naast je en niet in je door slaap opengevallen mond o.i.d. -
06 April 2018 - 18:24
Jan Elfrink:
Weer een fantastisch, boeiend en komisch verhaal van jullie belevenissen. Een zeer passende titel. Met alles wat er nog komen gaat, worden deze verhalen met aanvullende foto’s vast een boeiend naslagwerk van jullie trip. Ga zo door en een goede reis samen! -
06 April 2018 - 19:19
Yolanda Elfrink:
Prachtige titel voor jullie reis ,
Wat hebben jullie al weer veel moois gezien deze dagen. Eldorado om te surfen bijzondere dieren en nu zoals jullie vandaag lieten zien de vulkaan Arenal op de achtergrond en een heerlijk water ervoor waar Marank in vertoeft ...ook schitterend.
De komende tijd lekker met de auto op stap dus veel plezier en nog meer genieten...! Liefs van ons -
06 April 2018 - 20:32
Dinie De Vries:
Prachtig verhaal weer, wat een belevenissen! En nog een hele tijd te gaan. Veel plezier -
06 April 2018 - 22:02
Chris:
Mooi verhaal en een hele mooie belevenis, misschien moeten wij volgend jaar ook maar een keer daar kijken. Veel plezier en doe voorzichtig -
07 April 2018 - 01:36
JanDirk De Vries:
Mocht de WiFi het binnenkort toelaten plaats ik meer foto’s, maar dat lukt nu helaas niet...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley