Van Manizales naar de grote boef
Door: JanDirk en Marank
Blijf op de hoogte en volg JanDirk
20 Januari 2017 | Colombia, Medellín
Volgende dag een koffietour geboekt naar een wat grotere boerderij, oftewel een Haciënda. We werden opgehaald door een busje en als eerste stapten er wat Belgische dames in, deze hadden niet door dat wij Nederlands waren. Toen ze met elkaar roddelden: "alleh dat van met Jerome ga ik mijne vrind dus egge niet vertellen he" stonden mijn oren gespitst. De bus reed verder, ik zat op het puntje van mijn stoel om vunzige details op te vangen. Toen er vervolgens nog meer Hollanders instapte, stopte de roddel ook natuurlijk...helaas. De tour bleek slechts 1 niet-Nederlands sprekende te bevatten. De Belgische dames brachten verbaasd uit: 'Ahh, we dacheten dat u Duits was'. Nee dus.
We wisten dat Jan Carel een tweelingzus had, maar we waren best wel verrast dat hij ook nog een Colombiaanse tweelingbroer bleek te hebben waar we koffieles van kregen. We leerden van alles over de geschiedenis van de koffieverspreiding over de wereld (de Hollanders weer) en alles over bonen, planten etc. Een mooie rondleiding over het landgoed, een korte uitleg koffiebranden en uiteraard proeven. Na afloop kreeg ik nog een korte cursus espresso zetten. De koffie thuis zal straks nog beter smaken. De middag mochten we heerlijk bij het zwembad badderen en zonnen in een supermooie tuin. Supermooie dag. Enige waardeloze is dat we tijdens de zonsondergang helemaal lekgeprikt bleken te zijn. Hele nacht jeuk en krabben. Niet normaal. Mar durft niet meer in korte broek.
Volgende dag met de bus naar Medellin. Een horrorrit, dwars door de bergen, wegwerkzaamheden overal en een chauffeur die meer op de linkerbaan reed dan op de rechter, heel bar. Toen op de borden stond 75 km-medellin dachten we "nu zijn we er bijna". Niet dus...dat duurt hier nog een kleine 3 uur. Gelukkig vliegen we straks een groot stuk richting het noorden. Moe aangekomen in Medellin. De stad die tot voor kort bekend stond als de stad met de meeste moorden ter wereld en nu de hipste stad van Colombia is. We waren benieuwd maar ook op onze hoede. Het begon echter goed want gastvrouw Lucy verwelkomde ons direct met een gratis upgrade van kamer. Denk tot nu het aardigst en meest gastvrij ontvangen. Aangezien we nu een telefoon delen gaat Mar nu even verder schrijven.
Medellin dus. Een enorme stad. We hoorden dat je er goed kon parapenten. Je weet wel, een berg af rennen en dan aan een parachute door de lucht zweven. Dat leek ons wel wat. Lucy had ons uitgelegd hoe we met metro en bus bij vriend Felipe konden komen. Een uur en drie kwartier later kwamen we aan in de heuvels buiten Medellin. Best wel zenuwachtig (ik tenminste) maakten we kennis met Felipe die ons moest teleurstellen dat de weersomstandigheden het vandaag niet toelieten om te vliegen. Helaas, maar zonder thermiek (JD is heel goed in het uitleggen van dit begrip) zouden we naar beneden vallen. Dan maar weer terug de stad in. We hebben het park met bronzen beelden van Botero bekeken en ons verbaasd over hoe schoon de metro hier is. De politie controleert zelfs of niemand eten meeneemt in de metro en de perrons worden gedweild. De volgende dag stond de tandarts op het programma. JD moest een langslepend probleempje uit Nederland even laten checken en dat schijnt nergens beter dan in Medellin te kunnen. Jaarlijks komen zelfs hordes Amerikanen hun gebit in Colombia laten behandelen, goed en goedkoop. JD kreeg nu de kans dit ook te ervaren. Gelukkig was alles in orde, altijd lente ook bij deze Colombiaanse arts en assistente. Al liggend in de tandartsstoel zagen we dat de lucht boven de palmbomen steeds helderder begon te worden. We haastten ons dus weer met metro en bus de heuvels in om een nieuwe poging te wagen om te kunnen parapenten. En jawel, de condities waren goed en Felipe was er klaar voor. Hup, de heuvel nog verder op, een helm op, een tuigje aan en gaan. Felipe had bepaald dat ik eerst aan de beurt was. Hij sprak bijzonder weinig Engels, maar gelukkig hoefde ik niet veel meer te doen dan rennen tot de heuvel ophield en dan een soort van te gaan zitten. Voor ik het wist hing ik in de lucht en het was fantastisch! Wat een heerlijk gevoel. Het uitzicht op Medellin was prachtig en terwijl je de wind een beetje langs je heen hoort zoeven zie je de roofvogels onder en boven je ook zonder te hoeven fladderen door de lucht zweven. Felipe maakte nog wat manoeuvres hier en daar en liet ons steeds hoger zweven. Ik vond het heel knap hoe we na ruim 20 minuten weer op precies dezelfde plek landden als dat we opgestegen waren. Toen was JD aan de beurt. Erg veel tijd om te vertellen hoe het was kreeg ik niet, want voor ik het wist hing hij al in de lucht. Felipe had zin in een andere route denk ik, want ze gingen eerst een heel stuk het dal in en net toen ik enigszins ongerust dacht dat ze een alternatieve landingsplek hadden gevonden zag ik ze na drie kwartier (!) weer tevoorschijn komen. Ook JD maakte een mooie landing en vond het fantastisch.
De dag erna gingen we met een bus op pad buiten Medellin. Guatapé is een dorpje op 2,5 uur (slechts 72 km) buiten Medellin waar je een enorme rots kunt beklimmen die boven de hele omgeving uittorent. Je hoeft er geen bergbeklimmer voor te zijn, je loopt gewoon 740 traptredes omhoog. Na ons vluchtje van gisteren voelde de hoogte best prima en je had er prachtig uitzicht over het gebied waar een groot kunstmatig meer lag. Eerlijk gezegd zag het er nogal natuurlijk uit! Na de afdaling gingen we het dorpje nog even bekijken. Alle huizen zijn hier beschilderd met dieren, bloemen of landschappen, dus het was een vrolijk geheel.
Terug in Medellin hadden we woensdag wat omstreden plannen. We hadden gehoord over de Escobar tour. (bij de Netflix kijkers welbekend door de serie Narcos. Voor de niet-Netflix kijkers: de baas van het grootste drugskartel van Medellin in de jaren 80 en 90) Lucy, onze gastvrouw van het hostel was er niet over te spreken, dus we hebben haar uiteindelijk maar niet verteld dat we deze tour zijn gaan doen. We werden rondgeleid door onze gids langs diverse plekken waar Pablo Escobar gewoond heeft, gevangen heeft gezeten, begraven is en tot slot hebben we zijn broer (met glazen oog na bombrief in gevangenis) ontmoet in het huis dat voorzien was van geheime schuil en opbergplaatsen (voor dollars) en waar nog een collectie auto's en motoren te zien was van de drugsbaron. We kregen te horen over hoe hij zijn eerste drugs smokkelde toen hij 19 was en hoe hij in de beginjaren veel geld stak in de arme buurten van Medellin (en dus daar veel fans had en nog heeft) en hoe hij later heel veel mensen heeft laten vermoorden en Medellin tot een van de gevaarlijkste steden ter wereld heeft gemaakt. Dat heel veel mensen in Medellin hier niet aan herinnerd willen worden is dus wel logisch. Wel bizar dat onze chauffeur van de tour de vroegere chauffeur van Pablo Escobar was en dat hij door de dood van Escobar zijn leven heeft kunnen omgooien. Hij had het nooit overleefd als hij destijds zou hebben besloten niet meer voor hem te willen werken. Al deze info moesten we natuurlijk even op ons laten inwerken en dit deden we onder het genot van een kopje cappuccino bij Pelegrino, een hippe tent. Gelukkig ook met lekkere koffie. En taart natuurlijk. In de avond stond er een vlucht naar Santa Marta gepland, maar aangezien ik om de hoek van ons hostel een leuk tentje had gezien waar ze workshops handlettering en calligrafie gaven besloot ik daar de tussenliggende uurtjes door te brengen. Niks voor JD, dus die ging ijs eten en nog meer koffie drinken. Ik heb me erg vermaakt en heb de komende weken nog wat te oefenen!
's Avonds lieten we Medellin achter ons en vlogen we in vijf kwartier naar de Caribische kust. Geen idee of het lag aan de uitmuntende landing, de uitbundige Colombiaanse reizigers of het feit dat het vliegtuig überhaupt aan de grond was gekomen, maar het hele vliegtuig juichte en applaudisseerde. Welkom in Santa Marta!
Tot het volgende verslag, liefs JD en Marank
-
20 Januari 2017 - 20:11
Jan:
Weer een prachtig verhaal en mooie foto's van het parapenten. Wat een belevenissen! Echt om van te genieten. -
20 Januari 2017 - 20:40
Yorianne:
Jullie worden al echte koffiekenners. En wat tof dat parapenten! Ooit met Alex gedaan in Nederland maar dan is de omgeving waar jullie vlogen een stuk indrukwekkender gok ik zo.
Marank jammer dat we tijdens deze blog je caligrafeerskills niet konden aanschouwen.
Wat bizar van die chauffeur van Pablo Escobar, hoe oud was die nu dan? Wij hebben ooit 1 aflevering gezien van Narcos maar ik vond het veel te spannend.
Veel plezier in Santa Maria!
XX -
21 Januari 2017 - 07:45
Pim:
Fantastisch! -
21 Januari 2017 - 19:28
Dinie:
Mooie verhalen en prachtige belevenissen weer. Het is maar goed dat ik niet alles weet over jullie enge bustochten e.d. want dan zou ik toch wat minder goed slapen. Heel veel plezier verder.
lieve groet!!
-
22 Januari 2017 - 08:51
Anne:
Wat een belevenissen en wat een koffie! Machtig mooi wat jullie allemaal meemaken.
Dikke kus Anne -
22 Januari 2017 - 11:08
Jolijn:
Wauw! Geweldig dat parapenten. En dat is nog s uitzicht bij de tandarts!
Gelukkig ook genoeg taart en koffie dus volgens mij is het wel vol te houden daar ;). Kijk uit naar jullie volgende verhaal! -
06 Februari 2017 - 23:17
Jan-Carel:
Een tweelingbroer? Jullie waren vast in de bonen, onmogelijk dat er nog zo'n exemplaar bestaat ;)
Mooie avonturen weer! Vooral die van Mar, ben benieuwd wanneer ik mijn eerste gekalligrafeerde kaart ontvang heheh :D. Zonder dollen, vet dat jullie ''parachute-gevlogen'' hebben en die Escobar tour gedaan hebben! Have fun op de rest van jullie trip!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley