Quito, Otavalo en Colombia

Na de natuur van de Cotopaxi vervolgen wij onze weg naar het noorden en op nieuwjaarsdag komen wij in Quito aan. We hebben een leuk hostel precies tussen het oude en nieuwe gedeelte van de stad in. We scheuren een bladzijde uit de lonely planet (we nemen geen tas, telefoon, camera of portemonnee meer mee) en maken een wandeling door de oude stad. Omdat het 1 januari is, is bijna alles dicht, maar ondanks dat is het erg leuk om door de oude steile straatjes te lopen met veel mooi oude gebouwen, kerken en pleinen. In het hostel is ook een ouder Canadees stel. Zij geven ons nog wat tips over Quito en wij over de rest van Ecuador, want zij zakken af naar het zuiden. Blijkbaar is de zwarte pieten discussie ook in Canada niet onopgemerkt gebleven, want als ze horen dat we uit Nederland komen is dat wat ze van Nederland weten...best apart.

De volgende dag nemen we de bus naar Mitad del Mundo, oftewel; de evenaar. Het is een groot complex met een aantal musea, winkeltjes en een monument. Dwars door het monument loopt een gele streep die de evenaar markeert. We springen een paar keer van zuidelijk naar noordelijk halfrond en terug en balanceren ook nog even op het midden. (van JD mag ik er niet bij zeggen dat er bij het opmeten wat foutjes zijn gemaakt en de eigenlijke 0 graden lijn na gps metingen een paar honderd meter verderop bleek te liggen, sssst...)
Terug in Quito gaan we even het nieuwere deel van de stad in. Huh, nog steeds bijna alles dicht. Aangezien 1 januari op zondag viel hebben ze 2 januari ook maar als vrije dag bestempeld. Mooi land hoor, Ecuador. De volgende dag gebruiken we om onze reis wat meer vorm te geven. JD wil de laatste week februari wat (bussen)zaken doen in Texas, dus we moeten in Houston zien te komen tegen die tijd. We besluiten om dat vliegend vanuit Costa Rica te doen, dus we hebben nu een richtpunt waar we tegen die tijd moeten zijn. Ook regelen we alvast een huurauto voor daar en ook voor onze laatste maand in Zuid-Afrika. Lang leve de creditcard. Nu nog even bedenken hoe we in Colombia gaan komen. Na nog een avondje oude stad Quito gaan we de volgende dag met de bus naar Otavalo, een leuk stadje dat bekend staat om zijn grote markt. Als we er aankomen worden we hartelijk ontvangen door Roberto, die vanaf het dakterras van het hostel uitleg geeft wat er waar te doen is in het stadje en de bergen er omheen. Het lijkt een weekvullend programma. We zijn van plan om maar één dag te blijven, maar het is nog vroeg dus we zien wel wat er lukt. We beginnen op het plaza de ponchos, daar verkopen ze kleden, poncho's, lamatruien en heel veel van hetzelfde. Het is woensdag, dus er is nu maar een relatief kleine markt. Op zaterdagen schijnt het hele stadje een soort markt te worden, maar daar gaan we niet op wachten. Het is mooi weer en de bergen om de stad liggen ook nog in de zon, dus we nemen een bus en taxi naar één van de tips van Roberto, het Laguna de .... ik ben de naam even kwijt. Het is inderdaad een mooi meer met hoge pieken eromheen. We gaan er gewoon even relaxen voordat we weer terug gaan naar Otavalo. We zijn vlakbij het hostel als de regen losbarst, net op tijd terug!
De volgende ochtend staan we vroeg op voor onze rit naar de grens. Met een taxi naar het busstation, met de bus naar de grensplaats, met een taxi naar de grenspost, een uur in de rij om uit Ecuador gestempeld te worden, lopend de grens over, een uur in de rij om Comlombia ingestempeld te worden en dan met een taxi naar het busstation van Ipiales, waar we een bus naar Pasto moeten nemen. In Colombia maken we meteen kennis met de wat uitbundigere mentaliteit van de Colombianen. De taxichauffeur is zeer spraakzaam en biedt aan om ons (we zitten ook nog met een Frans en Zwitsers meisje in de taxi) even langs de toeristische trekpleister van Ipiales te rijden; las Lajas. Dit is een soort Colombiaans Lourdes, een kerk op een brug. We zijn wel benieuwd dus we stemmen in. Het aanbod dat de bagage wel in de taxi kan blijven als we even gaan kijken slaan we toch maar af. We nemen alles mee en gaan bepakt en bezakt de heuvel af om de kerk te bekijken. We lijken wel pelgrims op voettocht. De kerk is inderdaad erg mooi maar het is er superdruk, want in de eerste week januari wil iedereen er bidden voor een goed jaar. We gaan weer naar boven waar de taxichauffeur op ons staat te wachten en ons naar het busstation brengt. Eind van de middag komen we eindelijk in Pasto aan. Daar blijkt het groot feest te zijn: op 5 en 6 januari wordt er carnaval gevierd. In dit geval houdt het in dat er optochten zijn en dat mensen elkaar voorzien van een wit of zwart gezicht. Dit is de voortzetting van een traditie van vroeger, toen de meesters hun waardering uitspraken naar hun slaven door ze wit te maken en de slaven hun meesters zwart maakten. Over zwarte pieten discussie gesproken...
Aangezien we de volgende ochtend al weer verder reizen naar Popayan kiezen we een hotelletje naast het busstation. In de stromende regen rennen we 's avonds naar een eettentje aan de overkant van de straat. Een ober met zwart besmeurd gezicht vraagt wat willen hebben. We leggen uit dat ik vegetariër ben maar dat rijst met groente prima is. JD lust er best kip bij. Na een paar minuten krijgen we eerst de meest zoete limonade ooit en vervolgens een bord met rijst, pasta, salade en kip. Spaans blijft lastig... Ik laat de kippenpoot onaangeroerd in de hoop dat ze er nog iemand anders blij mee kunnen maken. De rekening is omgerekend 2,50 euro voor ons tweëen dus hiermee wel de goedkoopste maaltijd ooit. Omdat we niet echt in het centrum van de stad zitten krijgen we niet zoveel mee van het carnaval-feestgedruis. Het blijkt dat we dat nog tegoed houden...! Daarover meer in ons volgende verslag.

Liefs JanDirk en Marank