San Blas en het einde van onze trip

San Blas pirates 5feb 10:31

Allereerst Cartagena. Een supermooie stad aan de Caribische kust van Colombia. Forten, hele oude stadsmuur en overal kleine straatjes maar kolere wat heet. Niet te doen. We waren hier vooral om de voorbereidingen te doen voor de zeiltocht naar Porvenir-Panama, via de mooie San Blas eilanden. Heel spannend, want we waren nogal bang gemaakt met horrror zeeziekte verhalen van mensen die via dezelfde organisatie richting Colombia waren gereisd. We sloegen dus veel anti-zeeziekpillen in en extra zonnebrandcreme. Ook moest de reis van tevoren met een stapel cash betaald worden. 50.000 pesos is 15 euro, dus het was een beste stapel. Hiermee moesten we dwars door de stad en dan heb je toch het idee dat iedereen je in de gaten houdt...
De stad doet je een beetje denken aan Havana, met veel muzikanten en sigaarverkopers.

De jeugd loopt er ook rond. Vaak als een soort gangsterrapper. Heel breed doen met een soort ghettoblaster om hun nek. Stoer, met veel westside-eastside rapgebaren proberen ze je er dan bij te betrekken en daar moet je uiteraard voor betalen als toerist. Het leken zware jongens totdat een met zijn schoen geraakt werd door een paardenkar. Deze Colombiaanse jongen met zijn gangsterlook die gewend was aan overvallen en gewend was te bukken voor kogels bleek ineens een kleine jongen toen er een scheurtje zat in zijn schoen....Cartagena gangsters.
Ook maakten we nog een explosie mee. Even daarvoor hadden we een isolator aan een elektriciteitspaal zien vonken. We dachten nog, die zou wel eens in brand kunnen vliegen. 20 sec later was er een enorme knal waardoor in de hele straat alle (auto)alarmen begonnen te loeien. Als we die isolator niet hadden gezien had ik echt gedacht dat er een bom ontplofte, maar gelukkig was dit niet zo. Wel hadden we nog de hele avond tuterende oren.

Volgende dag moesten we al vroeg het hostel uit maar om 20uur pas bij de boot zijn. We hebben eerst het oude fort bezocht en daarna de halve dag in een winkelcentrum met airco gehangen om niet al te oververhit te raken. 's Avonds eindelijk naar de boot.

Bij aankomst bleek het al een leuke groep te zijn. De kapitein bleek zijn hond mee te nemen op de trip, een schattige, wollige waterhond (zo heet het ras, in Duitsland heeft iemand onlangs de hondenbelasting proberen te ontduiken door te zeggen dat hij een schaap had ipv zo'n hond). De spanning was te lezen op ieders gezicht en het was duidelijk dat iedereen bang was voor de eerste 25-30uur van de tocht die over open zee ging. De eerste nacht sliepen we op de boot in de haven en om een uur of 5 in de ochtend vertrok de boot. De ochtend was ok, maar daarna begon de deining. Niet te beschrijven maar wat een enorme bakken water bewegen zich door de oceaan. Vanaf de
middag begonnen ook de eerste mensen ziek te worden. Het was stil aan boord.... toen de avond begon kwam er meer deining en begon het schip ook in de lengterichting mee te rollen. Meer mensen werden ziek. Wij gelukkig niet. Op een gegeven moment lagen de kapitein en zijn assistent te slapen en zat ik op hun stoel.
Jullie begrijpen; ik heb een gevecht geleverd die uren ,voor alle meevarenden. Zelfs ijsbergen heb ik ontweken, iemand moest het doen he... Maar serieus, die avond was heel mooi. Hele felle sterren en voor de rest nergens licht, op een geven moment zelfs een vallende ster en enkel het geluid en de deining van de zee. Toen de kajuit in om te slapen en dat ging ons boven verwachting goed af. Mar lag helemaal in een soort coma en sliep zelfs wat uit tot half acht. (van anti-zeeziek pillen word je een beetje duf)

En dan ineens om een uur of 11 in de verte....palmbomen. Kleine hoopjes land met een paar bomen. De San Blas eilanden. Blauwe lucht, helder water, koraal en palmbomen. Geweldig. Het anker ging uit bij de eerste eilandjes waar we de rest van de dag zouden blijven. We hebben het eiland rondgelopen en daarna heb ik een kokosnoot gekocht en gedronken . Die eerst nog vakkundig uit de boom werd gehakt. Daarna biertje erbij en een beetje gevist op de boot. Ineens begonnen mensen met sterke verhalen en bleek de groep heel gezellig te zijn.

Er was een Amerikaans stel aan boord welke met een VW bus Zuid en Midden Amerika rondrijdt. Deze hadden we het Lubach filmpje laten zien van "USA first, Netherlands second". Ondanks dat ze diep bedroefd zijn om Trumps presidentschap, vonden ze het hilarisch. Het 'USA first, The Netherlands second' werd natuurlijk de grootste discussie van de bootreis.
Helemaal toen we met de hele groep (mensen uit Amerika, Noorwegen, Zwitserland , Duitsland, Colombia, Venezuela, Spanje) het Nederlandse kwartet (met dank aan Mar d'r zussen) met Nederlandse categorieën (lekkernijen en zo, gebouwen, zeep en zo, oer-Hollands, etc) speelden. We kunnen concluderen: Kwartet is the best game in the world. It's great, it's fantastic. Het ging ongeveer zo: 'Can I get from you in the category "lekkarnieen" the "stroepwaffels"?'
Dat Duitsland het potje gelijk eindigde met ons willen we eigenlijk niet vertellen.

De volgende dag (Mar gaat even verder schrijven) gingen we weer naar een nieuw tropisch eiland. Ook hier weer palmbomen en lokale bewoners in rieten hutjes, de Kuna's. Ze zijn heel klein, de vrouwen dragen kralenbandjes van hun enkels tot de knieholtes en ze schijnen heel oud te worden door hun manier van leven: weinig stress, en het eten van rijst, vis en kokosnoten. Mani (de hond) ging steeds gezellig mee als we gingen zwemmen of een rondje eiland liepen. De kookkunsten van de kok kwamen gedurende de trip ook steeds beter tot zijn recht. Kregen we de eerste dag alleen droge crackers en yoghurt met gekleurde cornflakes en een sandwich als avondeten (wel logisch met al die deining), nu werden we voorzien van salades, fruit, rijst met kip of vis en als avond hapje kwam er een ceviche op tafel (vis 'gegaard' in limoensap, op toast) JD heeft alles geprobeerd, hulde! Ook de dag erna werden we weer naar een ander stukje San Blas gevaren en gingen we voor anker tussen twee eilanden. Er lagen ook een paar scheepswrakken. We hebben een lonely planet van 2015 en we vroegen ons al af waarom de daarin genoemde San Blas Ferry niet meer ging. Hij lag daar op een zandbank weg te roesten bleek nu. Er stond een flinke stroming dus als exercise van de dag kon je gewoon gaan zwemmen naast de voor anker liggende boot en de stroming zorgde er dan voor dat je gewoon op dezelfde plek bleef. JD en ik hebben op het kleinste eilandje nog even de economie gestimuleerd door er een Kuna-enkelbandje (niet tot aan m'n knieholte) en een houten bootje te kopen wat een jongetje zelf gemaakt had van kokosnoothout.

Op dat eiland ontmoetten we nog een jochie dat speelde met drie zelfgemaakte bootjes in het zand. Dat was zijn wereld en meer had hij niet. Met slechts 2 gezinnen op een eiland midden in de oceaan, met zelfgemaakte hutjes. Bizar idee als je het vergelijkt met thuis. Ook deze mensen leken hartstikke gelukkig, met het minimale wat ze hadden. Ook weer iets om over na te denken.

Aangezien het de laatste avond met de groep was gingen we voor het diner aan land bij het iets grotere eiland waar we een door de lokale bevolking bereidde maaltijd kregen: kreeft. Ik heb vriendelijk bedankt maar JD heeft zelfs dat geproefd. De volgende ochtend was het vroeg opstaan om alles in te pakken en ons klaar te maken om van boord te gaan. Er werd nog even een groepsfoto gemaakt en er zwom nog een dolfijn langs, mooi hoor. We kregen ons paspoort inclusief stempels weer terug en werden met een motorbootje opgehaald om het laatste uurtje naar het vasteland van Panama te brengen. Daar aangekomen namen we afscheid van iedereen en we gaan er vanuit dat we er wat internationale logeeradressen bij hebben (en potentiële gasten). Er stonden jeeps klaar om ons naar Panama City te brengen waar we een hotel(!) hadden geboekt om even bij te komen van de boottrip. Wat een luxe om na 5 dagen weer te douchen. Op de boot wasten we ons in zee en konden dan een minimaal straaltje zoet water gebruiken om het zout af te spoelen, dus het voelde nu bijna als verspilling om de kraan open te draaien.

Na een dagje Panama, inclusief een bezoekje aan het oude centrum (mooi), een blik op de moderne skyline en een bezoek aan de enorme sluizen van het Panamakanaal, was het tijd voor het volgende avontuur: naar Punta Chame om daar te gaan leren kitesurfen. Wordt vervolgd!

Liefs JD en Marank

Dit stukje had ongeveer 2 weken geleden al op de site moeten staan. Mar had het 10:31 op 5 feb afgerond en we zouden het later op de site zetten. Ongeveer 3 uur later rond 13:30 ging het echter vreselijk mis en heeft mar een ongeluk met het kitesurfen gehad waarbij ze een zware hersenschudding heeft opgelopen. Marank had 5,5 uur nodig om in het juiste ziekenhuis te komen en heeft uiteindelijk 11 nachten in het ziekenhuis van panama city doorgebracht. Gelukkig kan ze nu al weer heel veel, al zijn haar zicht en geheugen nog lang niet in orde. We beseffen dat we gezien alles door het oog van de naald zijn gekropen. Hier houden we ons dan ook maar aan vast. Wel betekent dit het abrupte einde van onze reis. Morgen komen we onder begeleiding van een verpleegkundige van de anwb terug naar Nederland. Bedankt voor alle steun en tot snel.